Zomervakantie 2017-Chaumontel

Dag 19 tot en met 21 maandag 7 en woensdag 9 augustus

Nou, na te zijn “uitgebrennt” of “opgebrennt”, nog even een afsluitertje van 2 nachten in de Bed & Breakfast van Maud en David in Chaumontel. Een plaatsje op nog geen 50 kilometer boven centrum Parijs. Niet dat we weer Eiffeltorentje zouden gaan kijken, maar het was wel alvast op de weg terug. Gelukkig was ook dit stukje maar een kippeneindje (3 uur en 45 minuten), blijkbaar vinden we dat prettig en houden we langer in de auto zitten niet vol. Het plaatsje zelf stelde niet zo heel erg veel voor, maar dat kan ik niet zeggen van het huis. Beetje ver rijden naar mijn werk, maar ik zou er zo wel in willen trekken. Gelegen aan een eenrichtingsweg en afgeschermd door een omheining met elektronisch hek. Eenmaal binnen denk je dan WOW. Echt allemachtig prachtig, met alles erop en eraan. Met ook nog eens een tuin van, ik overdrijf niet, 100 meter lang en 10 meter breed. Heerlijk voor Berner Sennen Jaffa, voor wie het binnen verboden terrein was. Konden we ons eigenlijk niet voorstellen als je kijkt naar huishond Indy. De zeer goed Engels sprekende Maud was vanaf seconde 1 al ongelooflijk hartelijk. Deze voormalige grondstewardess van Air France (David daar ook werkzaam) is nu full-time huisvrouw, met de B&B als hobby. Medelijden hoeven we niet met ze te hebben, want het was daar luxe alom. Ons optrekje was beneden en te bereiken via zowel de garage als hun keuken. Meer dan dit hadden we ook niet nodig, 1 leefkamer met 4 bedden en een badkamer. Enige nadeel, een beetje laag. Ben niet extreem lang, maar kan me niet herinneren, dat ik ooit eens ergens ben geweest, waar ik met mijn haardos het plafond kon raken als ik op mijn tenen stond. Johan Schaafsma zou nekklachten hebben gekregen. Of hoofdpijn. We kwamen blijkbaar zeer betrouwbaar over, aangezien we binnen 15 minuten zowel de sleutel van het huis als de poort hadden. Maud ging weg, dus toen waren we ineens alleen aldaar. Ingericht wat er ingericht moest worden en toen maar even de omgeving verkend en boodschappen gedaan. Als je hun straat uit reed kwam je op een weg uit, waarbij je medeweggebruikers jou voorrang moesten geven. Die stopborden is toch wel iets wat je daar, naast de rotondes, tot treurens toe tegen komt. Op veel plekken zal een ieder het snappen, maar ze staan op plaatsen, wat onnozel. Moet dan wel de vaste plek zijn, waar een stoet mieren telkens voorbij komt anders zou ik het niet weten. Ja en je moet er stoppen. Stilstaan, salueren en weer door. Ben deze vakantie wel een paar keer doorgereden, maar dat kwam dan enkel en alleen, omdat je op die plek totaal geen bord verwachtte. Maud had ons de bezienswaardigheden in de omgeving medegedeeld en tevens uitgelegd waar we het beste iets konden gaan eten. Uiteraard hadden we zelf ook al enig voorwerk gedaan, dus Chantilly hebben we als eerste bezocht. Leuk plaatsje en het blijkt dus bekend te zijn vanwege het Chateau (ja al weer), de paardenraces en de crème Chantilly (mjam mjam). Het kasteel konden we gewoon langs rijden en niet dat verstoppertje spelen zoals in de Loire. Nou ja gewoon. De weg erlangs bestond uit kasseien, dus alles wat los aan de auto zat was er nu wel af. Onze Zafira is natuurlijk al op leeftijd, dus die arme schat heeft het zwaar te verduren gehad. Zijn er ook nog van die sporters die over dit soort bestratingen fietsen, in de auto is het al een ramp. Desalniettemin, chateau Chantilly vond ik persoonlijk mooier om te zien dan al de kastelen bij elkaar in het Loiredal. Waarom? Geen idee, gewoon mooier qua uitstraling. Meer dan foto’s ervan gemaakt hebben we ook niet. Om vanuit de stad langs het chateau te kunnen rijden moesten we onder de stadspoort door. Niet dat dit nou zo bijzonder is, maar aan deze poort zat weer een heel gebouw vast. Is in de 18e eeuw gebouwd met als doel onderkomen voor de paarden en jachthonden en wordt nu gebruikt als paardenmuseum. Als ik het mag geloven vallen de maneges hier in het water bij wat daar allemaal te zien zou zijn. Naast het paardenmuseum was ook een hippodrome, een renbaan. Niet voor nijlpaarden (haha), maar diverse soorten races, mega populair in Frankrijk. Er kunnen dan ook 30000 toeschouwers de races bekijken. Weet niet hoe ze dat willen doen met entreekaartjes, want vanaf de openbare weg kun je ook wel het een en ander zien. Alles in dat gebied draait om, is gelinkt aan of ruikt naar PAARDEN!! Ik heb helemaal geen hekel aan paarden, maar wordt wel een beetje schijtziek van die stront van die beesten. Was op andere plaatsen waar we zijn geweest ook het geval hoor. Overal van die strontbulten op paden en wegen, kunnen ze er geen zak onder hangen ofzo? Is toch ranzig? Zal best zo zijn, dat het goede mest is en het misschien blijft het ook niet onder je schoen plakken, maar niet op die plaatsen. Opzouten met die bende, hoort niet in het straatbeeld. In het kasteel is ooit eens een meneer Vatel geweest en die heeft tijdens een groot feest crème Chantilly geïntroduceerd. Wat een klasbak, chantilly is gewoon slagroom!! Lekkerrrrrr haha. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in pizzeria Giorgio Trattoria, hoe zo Italiaans. Als je naar de obers keek, had je het idee dat je in een homobar zat, maar met het eten was helemaal niks mis. Was er ook stampvol en de pizza was zoals deze hoort te zijn, dus niet met een kartonnen bodem. Dinsdag hebben we mede door het mindere weer maar wat dom rondgereden in de hoop nog wat leuks tegen te komen. We dachten Etangs, dus water dus wellicht vogels, maar geen ene mallemoer. Konden niet eens bij de meren komen en een picknickbankje voor de lunch was al helemaal nergens te bekennen. Dus heel erg spectaculair en verheffend was deze dag niet. Uit verveling de grote winkels bezoeken en uiteten bij de KFC vallen bij mij hier niet onder. Achteraf hadden we hier gewoon 1 nachtje moeten slapen, maar dat is het ouderwetse in de kont kijken. De avond eindigde wel leuk, toen David ons uitnodigde voor een drankje. Hoezo gastvrij? Ze stonden op het punt om te gaan eten, hadden visite en dan nog doe je dit. Chapeau!! Was wel even leuk en omdat ze allebei goed Engels spreken is het natuurlijk ook een stuk makkelijker. Waren alle Franzosen maar zo…….. Onze sport korfbal was daar in ieder geval geheel onbekend. Gemengd? Douchen? Woensdag om half 10 zijn we vertrokken om eind van de middag weer in ons vertrouwde plaatsje te arriveren. Deze 3 weken hebben in het teken gestaan van dieren, dieren en rust. Het was soms zo erg, dat Marja dan vraagt: “Wat vliegt daar?” Voordat je hebt kunnen kijken, roept ze al weer wat anders: “varkens, koeien”. Gelukkig begrijp ik dan wel, dat dit niet bij elkaar hoort, maar toch…. Zelfs in gesprek met Marc riep ze ineens “Dikke vette duif”. Marc dacht en bedankt, maar die zag ze toevallig net zitten. Tja dieren… Gelukkig gaan we nu weer terug in de realiteit. Tot de volgende keer.