Zomervakantie 2017- Rosnay 2

Dag 14 tot en met 16 woensdag 2 t/m vrijdag 4 augustus

Met temperaturen van 26 tot 31 graden op de thermometer zijn het prachtige dagen. Marja en Marc zijn zo nu en dan de hort op, dus wie doet me dan wat. Ja, de vissen misschien. De gekochte viskaas moet ik waarschijnlijk zelf opvreten en de pinkies, asticots en mais motten ze ook niet. Zelfs de in grote getalen rondvliegende vlinders en libellen krijgen geen enkele beweging in mijn draad. Wellicht toch maar over op de rode karperballen……… Zo lekker onderuitgezakt, luisterend naar de simpele tjilpende vogels, geeft mij ook de gelegenheid om uitgebreid om me heen te kijken. Onze inmiddels bekende Zwitserse buren hebben 2 klapstoelen mee, waarvan ik weet, dat wij deze heeeeeeeeeel vroeger ook hebben gehad. Uit het jaar 0 dus bijna. Met zowel bij de rugleuning als zitting  aan weerskanten van die veren. Als wij op zo’n stoel zouden gaan zitten, dan zijn de mensen die voorbij lopen niet veilig en de kraters zouden in de tent zitten. In de verte zijn ook de communicatiemasten van de marinebasis zichtbaar. Schijnen met 360 meter de hoogste obstakels van heel Frankrijk te zijn en dat zie je er niet aan. Het gehele gebied aldaar is afgezet met dubbel prikkeldraad en overal borden, dat je er niet mag fotograferen. Zo mooi is het nou ook weer niet. Op de camping is het een komen en gaan van mensen. We hebben hier 2 Italianen gehad, die hier op de fiets aankwamen. Veel spul hadden ze niet mee, dus hoe ze dat zouden gaan doen? Nou heel simpel. Fiets tegen de boom (dacht eerst dat het onze Zwitserse buren waren), slaapzak ervoor en dan gewoon lekker in de openlucht slapen. Onze eigen Piet P. mag ze dan wel van de nodige informatie hebben voorzien, want het wil hier toch zo nu en dan wel ff druppelen. Gisteren kwamen we terug op de camping stonden er ineens 2 wel heel opmerkelijke kampeerders. Twee ezels waren op onze camping neergestreken, uiteraard met de nodige personen daarbij. Ja voor de jeugd (die grote groep) is dit dan een leuk verzetje. Ze hebben er volgens mij zelfs allemaal een keertje op mogen zitten. Arme beesten. Wij hebben wel ooit een ezeltocht gedaan, maar ermee kamperen, nee. Zie het al helemaal voor me, grote Karstentent op z’n rug Al moet ik er wel bij zeggen, dat die mensen een grote Tipi hadden staan en deze zal ook niet licht zijn geweest. Waar de naam balken of ia vandaan komt ben ik wel heel benieuwd naar. Die beesten maken me toch een pokkenherrie, het leek wel of er telkens een brommer voorbij kwam. Ik voel me bij tijd en wijlen ook net een pakezel. Die keren, dat we erop uit trekken, heb ik telkens de eer om de rugzak met proviand en andere zooi te sjouwen. Of misschien ben ik wel gewoon een ezel, dat ik dit doe. Laten we het maar houden op liefde…. We hadden al door, dat we in deze streek het massatoerisme niet tegen zouden komen, maar het kan ook worden overdreven. In elk dorp of gehucht kun je een kanon afschieten, maar niemand gaat hierdoor geraakt worden. Een leuk gezellig terrasje, gewoon niet te vinden. Het is midden in de zomer en het is hier overal en nergens zo rustig. Die paar campings, die we hebben gezien, amper bezet, picknickplaatsen geen kop. Er is hier werkelijk waar geen ene mallemoer te beleven. Komen de mensen hier dan echt alleen maar om vogeltjes te kijken? Wij zoeken ook al naar uitwegen om onszelf nog enigszins te vermaken. Bij de tent zitten en lezen of puzzelen is natuurlijk ook niet verkeerd, maar om dat nou de gehele dag te doen. Vanavond hebben Marja en Marc een prive kijkhut afgehuurd. Kunnen ze 4 uur (!!!) lang ongegeneerd kijken en foto’s maken van alles en nog wat, hetgeen alleen zij op dat moment zien. Het water is deze tijd van hun. Tas vol eten en drinken mee, dus daar zal het in ieder geval niet aan liggen. We crossen dus maar wat door de omgeving en rivier de Creuze is op zich nog wel aardig, maar als het om de vogeltjes of andere beestjes gaat is er de laatste dagen niks spectaculairs gebeurd. Als je telkens achter het stuur mag zitten kom je er steeds meer achter, dat je als chauffeur het gewoon NOOIT goed doet. De ene keer rij je weer te hard, omdat er misschien toevallig per ongeluk een vogeltje op die electriciteitswaslijn zat. Altijd hoor je hetzelfde verhaal, dat als je stopt het vogeltje is gevlogen. Als je dan toch stopt dan is het weer niet snel genoeg, mijn medepassagiers kunnen wel denken dat ik met een slipcursus bezig ben. Dan mag je plotseling remmen, sterker nog dat moet. Op de kleine wegen is stoppen nog wel te doen, want daar is hard rijden toch al uit den boze, de meeste keren zit je achter zo’n trekker met strobalen. Da’s dan pas echt balen!! Maar dan wel alle tijd voor vogels, die er dan helaas niet blijken te zijn. Ja eenvoudige simpele duiven, overal zie je ze vliegen. Moet, gelet op de gemiddelde leeftijd van de bezoekers alhier, haast wel de symbolische vogel van deze streek zijn.