Dag 19+20: Seliste Dreznicko (Plitvicemeren), Kroatië

Dag 19 en 20 (13 en 14 augustus)

Ben er nog nooit op vakantie geweest, maar als ik Heidi mag geloven dan zouden we hier ook zo maar in Oostenrijk kunnen zijn. Van die glooiende alpenweides met grote huizen en uiteraard de balkons met de bloembakken. Nog even gekeken of we in het gras ook paarse chocoladerepen zagen liggen. Maar nee en er liepen zelfs geen koeien met bellen. Qua weer heeft er nogal een omslag plaatsgevonden. Van de hittegolf zijn we ineens in een zware depressie terecht gekomen, waardoor de temperatuur niet eens meer boven de 20 graden uitkomt. Effe wennen, maar om weer in het Nederlandse ritme te komen is het niet verkeerd, al is er wat mij betreft ook nog wel een middenweg. Heb ook alleen maar slippers en jezusnikes mee, dus het weer moet niet nog verder in elkaar donderen. Dinsdag was nog een soort van rustdag. De omgeving hebben we geïnspecteerd door her en der wat landweggetjes in te rijden. Enerzijds om te vogelen en anderzijds om wat van de omgeving te zien. Wat opviel is, dat het daar heel erg groen is, dus ze worden niet echt overgeslagen als het op regen aankomt. Verder zijn het toch veel sobere huisjes of zelfs leegstaande/half ingestorte woningen. Weten het niet zeker, maar dat laatste zou natuurlijk ook zo maar te maken kunnen hebben met de oorlog, die hier heeft gewoed. Zo nu en dan kom je ook wel gedenkstenen tegen. Wat we ook tegenkwamen was wel heel bijzonder, 5 loslopende honden. Allemaal verschillend, gewoon midden op de weg en het zag er naar uit, dat ze dit wel vaker hadden gedaan. Ze hadden hun eigen uitlaatservice, want er was helemaal niemand te bekennen. Onze gastvrouw had als eettip restaurant Degenija doorgegeven, maar toen we daar gisteravond naartoe zouden stonden er al weet ik niet hoeveel mensen te wachten op een tafeltje. Vandaag nogmaals proberen op de Hollandse etenstijd 18.00 uur en er was gelukkig ruimte. Niet dat ik me er veel van aantrek, maar ik krijg altijd het verwijt, dat ik veel op de mobiel zit. Vergeleken bij deze kerel, valt dit allemaal reuze mee. Er zat achter ons iemand, die had ik zijn rechterhand de mobiel en met zijn linker propte hij het eten naar binnen. Tafelgesprek was er niet, maar de mobiel is zijn hand niet uit geweest. Zelfs toen hij met de ober aan het praten was gingen zijn ogen naar de mobiel. Wat kan daar in hemelsnaam opstaan, dat zo belangrijk is? Bij mij is het informatief, nou bij hem niet. Marc en ik hebben net als zo heel veel andere de mixed-grill voor 2 personen besteld. Gewoon ordinair een schaal met 6 stukken vlees per persoon, heerlijk. De schalen zien er zeer appetijtelijk uit, zo ook bij nieuwe gasten. Er was een man bij, die keek het vlees van zijn achterburen haast van de schaal af. Denk dat hij zich wel 4x heeft omgedraaid om er zeker van te zijn, dat het er echt lekker uitzag. Heeft ook geen kaart gehad, maar bij het bestellen wees hij naar achteren. Was inderdaad een komen en gaan van gasten, maar moet ook zeggen het was ook echt goed, zeker als je ook nog honger hebt. Kwam een ouder Nederlands stel binnen, hij de wat drukke graag aanwezig zijnde en zij wat rustiger. Zat wat op haar om te aaien, probeerde telkens wat verliefd te kijken, maar toen het eten eenmaal op tafel kwam, veranderde er ineens wat. Hij begon me toch een partijtje te schransen alsof hij de hele week nog niets had gehad. In sneltreinvaart haffelde hij zijn bord leeg. Verrassend. Op woensdag stond ons bezoek aan het natuurpark Plitvicka Jezera op het programma, dè attractie van Kroatië. Een paar dagen van tevoren moet je de tickets bestellen en dat kan dan voor starttijd 8.00 uur, 10.00 uur etc. Er zijn meerdere routes, maar verkeerd gaan is eigenlijk niet mogelijk. Wij hebben gekozen voor route H met een totale afstand van 9 kilometer met starttijd 10.00 uur. Ja, jullie lezen het goed 9 kilometer. Slechts een klein stukje gaat per bus en per boot. Het was vies en druilerig weer, dus ook wij ons in de poncho gehesen. Wil je echt het idee hebben, dat je er compleet voor lul bij loopt, trek dan zo’n ding aan. De lagere ijsco-opbrengsten zijn ruimschoots goed gemaakt door de verkoop van poncho’s. 60% van de menigte liep in zo’n ding en niemand werd er knapper van. Het houd dan weliswaar wat spetters tegen, je bent daaronder tegelijkertijd maden aan het kweken. Zoals Lange Frans al eens zong: “De avonturen uit de brochure”, zo gingen wij ook het park in, niet echt wetende wat we konden verwachten. Nu wel. Het is een gigantisch groot watervallenfestijn waarbij je deels met een bus, deels met een boot, maar vooral met de benenwagen de route aflegt. Via een mooi, deels houten vlonders, pad slenter je langs vele meren en watervallen, waarbij de  grootste waterval van Kroatië, Veliki Slap (78 meter), het meest in het oog springt. Er waren ook weer heel wat vliegtuigen van China Airlines geland, jemig wat een volk. De paden waren veelal nogal smal, dus op sommige plekken ging het echt stapvoets. Als je ergens moe van wordt…….Je stopt ook niet meer als men een foto aan het maken is, want dan sta je daar morgen nog. Door de vele regenval kwam de discipline steeplechase ook nog regelmatig om de hoek kijken. Marja en Marc hebben een zesde zintuig als het gaat om waarnemen van vogels, maar ook van andere beestjes en hoezo schuw? Een roodborstje, dat bijna uit Marc zijn hand at, een bosmuis die ons brood overheerlijk vond en een aantal grote snoeken, die het geweldig vonden om vlakbij de kant te poseren voor het publiek. Er zwommen daar trouwens sowieso heel veel vissen, waaronder forellen. Compleet doormidden (wij wel Marc niet) kwamen we na bijna 6 uur (!) weer aan bij de auto. Overal last van en dan denken we nog niet eens aan de spierpijn van morgen. Laku noć i vidimo se sljedeći put.