Dag 11 Zuid-Afrika

Maandag 31 december 2012
De laatste dag van het jaar alweer. Ook voor ons, al zitten we een eind weg op een ander continent. Zijn jullie bezig met de oliebollen en waar gaan we naar kijken vanavond, hebben wij geen last van, net als de Kerst zal ook deze avond feestloos voorbij gaan. De dag van vandaag zal in het teken staan van Cape Vidal, een strand met vele mogelijkheden. Om daar te komen, moesten we door hetzelfde park (iSimangaliso Wetland) rijden, als waar we de avond ervoor de gamedrive hebben gehad. Grootste probleem is, dat er maar maximaal 120  auto’s tegelijk door de poort mogen. Houdt dus in, dat er pas weer auto’s in mogen als er dus auto’s uit gaan. Om 8.00 uur stonden we reeds voor de ingang, maar helaas al velen met ons, zodat we dus 2 uur hebben moeten wachten, voordat we door konden rijden. Moet toch wel heel erg mooi zijn, als al die idioten daar zolang gaan wachten, of niet dan? In het park hebben we niet zo heel erg veel spraakmakende beesten gezien. Eenmaal bij Cape Vidal aangekomen, bleken er ook huisjes en een camping te zijn, vandaar, dat het wachten ook zolang heeft geduurd. Zij zullen voorrang hebben gehad. Het was eigenlijk niet meer dan een weg met allemaal pijnbomen, waar overal en nergens auto’s worden geparkeerd. Het zou ook zo maar in een ander land hebben kunnen zijn, het speciale hebben we er eigenlijk niet aan kunnen ontdekken. Wellicht het feit, dat er apen los lopen, maar meer ook niet. Uiteraard zijn we ook op het strand geweest, net zoals velen met ons. Ondanks het feit, dat de zon niet volledig aanwezig was en er ook een aardig briesje stond was het zand toch heet onder de voeten. De zon heeft hier trouwens sowieso wel een verraderlijke werking, niet verbranden is al moeilijk genoeg. Nadat we ons kampement hadden opgezet zijn Ino en Marc (beide met t-shirt aan) het water in gegaan. Tegen de hoge golven in springen, sommige waren nog hoger dan Ino. Moge duidelijk zijn, dat Marc helemaal in zijn element was. Jullie willen niet weten, waar hij ’s avonds het zand allemaal tegen kwam. We hadden bij ons guest house een picknickmand en snorkelsets gehuurd. Snorkelen scheen daar helemaal te gek te zijn. De beide mannen zijn het water in geweest voor dit fenomeen, maar meer dan een paar zebravissen hebben ze niet gezien. Marc heeft ze wel op foto vastgelegd met zijn onderwatercamera. Door de wind was het ook lastig genoeg om een beetje te blijven drijven, maar ja wanneer doe je dit nou op de laatste dag van het jaar? Ook al hebben we niet zoveel gezien, het blijft leuk om te doen. Marja is het water niet in geweest (moet toch iemand op de spullen passen, he?), maar heeft zich uitstekend vermaakt. Ze is er zelfs getuige van geweest, dat de apen een zak chips snaaiden bij de mensen, die achter ons zaten. Hoe zo brutaal? Na een paar uur schroeien hadden we het wel gezien en zijn we weer terug gegaan. Toen we het park uitgingen, vroeg de bewaker waar we vandaan kwamen en later of we ook van voetbal hielden. Hij begon meteen over Robin van Persie, great player. Moet ook wel met zo’n opleiding. In het park hebben we nog even de neushoorns begroet om vervolgens de auto te parkeren op de McKenziestreet, de belangrijkste weg in St.Lucia. We moesten nog souvenirs kopen en een restaurant uitzoeken. We hebben er over gestemd en de uitslag was 3 – 0 in het voordeel van Reef en Dune, hetzelfde restaurant waar we eergisteren ook hebben gegeten. We waren er redelijk vroeg, maar onze vriendelijke bediende was er ook weer, dus vanavond ook maar wee door hem geholpen. Wederom was het eten heerlijk en toen we om de dessertkaart vroegen kregen we wel een heel bijzondere, eentje in levende lijve. Een donker getinte medewerker liet ons een bord zien met daarop alle toetjes, op zich wel grappig. Toen we weg gingen begon de lucht al aardig donker te worden. Er werd ons al verteld, dat het voor 80% zeker was, dat het zou losbarsten vanavond. Net terug in ons huisje, gebeurde dat ook. Met dit natuurlijk vuurwerk op de achtergrond hebben wij het jaar al slapend uitgelegen.