Dag 13 Zuid-Afrika

Woensdag 2 januari 2013
Aan alles komt een eind, ook aan ons fantastische avontuur. Vandaag rest ons alleen nog de reis naar het vliegveld. We konden kiezen uit de toeristische route en de snelle route over de snelweg, we hebben de laatste gekozen. Om nou weer lange stukken over slecht wegdek te rijden, daar hadden we geen zin in. Ze hadden voorspeld, dat het heel erg druk zou worden, maar daar hebben wij weinig van gemerkt. Er zullen misschien wat meer auto’s op de weg zijn geweest, maar voor onze begrippen was het rustig. Onderweg hebben we nog wel prachtige landschappen gezien van Drakensbergen. Hopelijk zijn de foto’s vanuit de auto gelukt. Het weer was al beter dan gisteren, maar wat heb je daar aan als je naar huis gaat. Om 14.00 uur zijn we bij airport O.R. Tampo International aangekomen. Eigenlijk behoorlijk eenvoudig naartoe gereden, aangezien het bij Johannesburg al wel een stuk drukker werd. Onze uitgeleefde auto weer ingeleverd (uiteraard niet verteld over het verloren onderdeel) en toen (lekker op tijd) de luchthaven onveilig gemaakt. In totaal hebben we trouwens 2600 kilometer gereden. We wilden eigenlijk wel zo snel mogelijk van onze koffers af, dus maar snel inchecken en voila naar de controle. Alles en iedereen kwam veilig door de keuring, behalve het groene koffertje. Daar bleek iets verdachts in te zitten. Terwijl Marja erover nadacht hoe lang ze hier zou moeten brommen werd de koffer opengemaakt. Al snel werd het verdachte object getraceerd, een pot pindakaas!!!!! Nota bene gekocht in eigen land en helemaal niet gebruikt. Nederlanders ten top. De laatste souvenirs (en dat zijn er wat) gekocht op dit toch wel hele mooie vliegveld. Het ziet er hier allemaal behoorlijk nieuw uit, zo ook de restaurantje waar we onze laatste hap hebben gehaald. Marc een burger en Ino & Marja Potjiekos, het klinkt niet maar smaakte wel heel erg goed. Om 18.15 uur zaten we bij Gate A18, helemaal achteraan met opvallend weinig Hollanders. In het vliegtuig verbaas je je toch altijd maar weer over sommige mensen. Er zijn altijd achterlijke zeurdozen bij, die gedurende de gehele reis de aandacht opeisen. Ze hebben elke keer wat nodig of ze gaan bijna huilen als er een etenswagentje hun knie raakt. Brrrrrrr