Lisboa - dag 4

Na een aantal zonnige dagen was het vandaag iets minder met het weer, maar met een graadje of 14 nog altijd beter dan de sneeuwbuien in Nederland. Het is maar weer gebleken, dat we verblijven in een van de meest populaire en befaamde wijken van Lissabon. We vertoeven in de onderstad, dichtbij een heleboel bezienswaardigheden. Zo ook het Nationaal Pantheon, een  soort van laatste rustplaats voor vele bekende Portugezen.

Dit op slechts een paar honderd meter van ons huisje en we wisten ook meteen waarom dit de stad van de trappen word genoemd. Voorbij het Pantheon was een markt gaande, maar niet zoals we op vakantie in Frankrijk zijn gewend. Het was een vlooien- en rommelmarkt met ongelooflijk veel rotzooi, want dat hebben ze daar wel. De meeste spullen verdwijnen bij ons rechtstreeks in de kliko, maar daar zijn oudjes in weer en wind bezig hun oudedagspensioen te verhogen. Kun je maar beter zo nu en dan de tuin van je buurman onderhouden. Het moge duidelijk zijn, dat we niet zo heel lang daar hebben vertoefd.

Met de meer dan overvolle tram zijn we vervolgens naar Rossio gegaan om te lunchen. De keuze aan restaurants is immens en ons oog viel op Casa Suiça, met uitzicht op het Rossioplein. Terwijl je daar zit krijg je niet  alleen bezoek van de ober, maar ook van bedelaars en handelaars. Het was gewoon zaterdag, drukker op straat en ook de sjacheraars waren actiever. Soms vervelend, maar we zijn en blijven toeristen hè. Het eten was trouwens niet zo heel erg bijzonder, met recht zonde van de centen en nog honger ook na afloop. Omdat we mooi in de buurt waren hebben we Elevador de Santa Justa een bezoek gebracht. Een losstaande lift, welke een hoogte van 32 meter overbrugt. Waar naartoe, zullen jullie je dan afvragen? Ja, goeie vraag niet heel veel bijzonders. Uitzicht over de stad en je komt in de bovenstad uit. De schrijvers uit de reisgids hebben het over artistiek versierd, markant en elegante staalconstructie, maar wij hebben het niet ontdekt. Stond ook aan de buitenkant in de steigers, hadden wij weer.

Op 3 andere plekken in de stad zijn ook nog Elevadors, maar dat zijn kabelbanen. Een bezoekje aan een van deze staat nog op de planning. Na een kort huisbezoek zijn we meteen weer te voet op pad gegaan. Pluk de dag, al zijn onze benen en voeten het daar niet mee eens. We moesten nog enkele souvenirs scoren en voor we er erg in hadden waren we straten en straten verder. Overal in dit hele gebied zijn de stoepen gemaakt van kleine steentjes. Heb medelijden met de broeders die dit pokkenwerk hebben verricht. We zijn op onze route zowaar in de Igreja de Santo António da Sé geweest. Een hele mond vol, maar het komt simpelweg neer op een godshuis, waar Sint Antonius is geboren. Wie kant hem niet. De avond viel al in en op het plein met de schaatsbaan was het vele malen drukker dan met de Kerst. Voor de ijsbaan stond nu een enorme lange rij, alleen het was met de frisse wind niet echt een pretje om er te staan. Thialf droomt van zo’n rij voor de deur. Ook langs de Tejo was het best wel gezellig en het uitzicht op de Ponte 25 de Abril, met het fantastische bouwjaar 1966, was net als de afgelopen dagen weer mooi. De brug heette oorspronkelijk de Salazarbrug, maar is na de Anjerrevolutie in wederom een mooi jaar 1974 omgedoopt in deze naam. Het mooie van de brug is, dat bovenop het wegdek ligt en eronder de spoorbaan hangt.

De drukte had ook te maken met de hardloopwedstrijd São Silvestre, welke elk jaar wordt gehouden. Meer dan 10000 mensen lopen 10 kilometer over een niet al te lang parcours, maar neem maar van mij aan het hele verkeer loopt daarmee in de soep. Bepaalde niet onbelangrijke wegen zijn voor een paar uur gewoon niet te gebruiken door taxi, tram of auto. Ook dat hoort er daar allemaal bij.

Een soort van fakir vermaakte midden in het centrum de aanwezigen door met blote voeten glas te trotseren en zijn lichaam door een tennisracket te wurmen. Het beste ding zou om mijn bovenbeen al zijn blijven hangen. Tijdens onze terugreis is maar weer eens gebleken wat voor bijzonder kind wij hebben. Zijn ouders wilden wel uit eten, maar Marc wilde perse koken, punt uit. Ja wat doe je dan als ouder, het is per slot van rekening ook niet leuk om ergens te gaan zitten als je kind sik van anderhalve meter heeft. Hij heeft dus zijn zin gekregen, maar of dat in dit geval een goede keuze is geweest…….. Boa noite e até amanhã.