Lisboa - dag 5

Vandaag was de op een na laatste dag alweer, het vliegt voorbij. Het was wel een productief dagje waarop we veel gezien, gelopen en beleefd hebben. Vanuit Nederland hadden we al het spel De Escape geboekt. De afspraak stond gepland om half 11, dus op zich tijd genoeg om er te komen, want het lag in een andere wijk. Als de tramexpert ons dan vervolgens de verkeerde kant op slaat bij een enkeling de stress al toe. Lopen, lopen en nog sneller lopen om maar weer een beetje in de buurt van de plaats der bestemming te komen. Uiteindelijk hadden we zelfs nog tijd genoeg over om een stuk met Elevator da Bica (kabelbaan) omlaag te gaan.

Het laatste stuk hebben we met de mobiele tomtom opgezocht, want het was gewoon een woonhuis in een smalle steeg. Het spel begon met het binnen gaan van het pand om vervolgens bovenaan de trap een poging te wagen de eerste de beste deur binnen te gaan. De bedoeling van het spel was om binnen het uur via allerlei manieren codes te kraken. Eigenlijk op de manier zoals (dubbel)spionnen ook te werk gaan. Nou het is wel gebleken, dat wij hier te dom voor zijn, want we waren nog niet eens op de helft. Moet ik er wel bij zeggen, dat slechts 10% van de deelnemers het haalt. Was wel heel erg leuk om te doen.

Ons volgende uitstapje, Oceanarium en wel in wijk met de mooie naam Vasco da Gama. Voor de Expo 1998 hebben ze hier een fantastisch winkelcentrum uit de grond gestampt. Meerdere etages en de winkels die hier zijn gevestigd vertegenwoordigen over het algemeen toch wel de duurdere merken. Er moest door ons nog worden geluncht en daarvoor konden we terecht op de 2e etage. Nou, als je honger hebt en je wilt daar wat eten, dan was er geen nee te koop. Voedsel in allerlei soorten en maten een aanbieders in overvloed. McD, KFC, Burger King en ga zo maar door, alleen wij hebben gekozen voor Wok to Walk. Wijs je ingrediënten aan en zij husselen de hele handel dan wel door elkaar, op een bord en ergens een plekje zoeken om op te peuzelen. Kon best zijn, dat iemand naast je een hamburger naar binnen zat te werken. Het eten was overigens heerlijk en met een goed gevulde maag zijn we naar het Oceanarium gelopen. Dit is de grootste waterbak van Europa met een diversiteit aan dieren die in de zee leven. Haaien, roggen, pinguins en een heleboel andere. De een weliswaar knapper dan de andere, want er zijn toch gedrochten bij. Bij mensen is het eigenlijk niet anders. De familie Otter was een behoorlijke blikvanger en zwommen ook vrolijk rond, maar wat die nu in dat bad hadden te zoeken weten we niet. Het moge duidelijk zijn, dat er ongelooflijk veel foto’s zijn gemaakt en er zitten ook wel een aantal prachtige tussen. Op een gegeven moment heb je de vissen van alle kanten wel bekeken en zijn we er weer uit gegaan.

IJsje gehaald en op naar de volgende attractie, een kabelbaan langs/over de boulevard aldaar. Mooi uitzicht op de Vasco da Gamabrug, ruim 17 kilometer en de langste brug van Europa. Uiteraard was ook deze brug af in het jaar van de Expo en net als de Ponte 25 de Abril gemaakt door de onderneming Lusoponte. Het heeft ze waarschijnlijk veel geld gekost, want ze hebben voor beide bruggen tot 2038 het tolrecht bedongen. We zijn terug gelopen door het Parque das Naçoes, gelegen naast de boulevard. Op zich ziet er wel mooi uit, maar niet echt goed onderhouden uit al zal dat ook wel met de tijd van het jaar te maken hebben gehad. Ook hier, net als in de gehele stad trouwens, enorm veel bankjes. Zo zat ook deze middag er al weer bijna op. Met de metro weer terug naar onze eigen wijk en onze voeten, enkels, kuiten, pezen, knieën, ruggen (ja welk deel niet) op de kamer even rust te gunnen. Na net niet in slaap te zijn gevallen, hupsakee het avondleven in. De ene tent is weer te visserig en uit de andere klinkt weer die ongelooflijke fado-herrie. Tijdens de Silvestrerun stonden we bij restaurant Aldea en de kaart zag er toen wel appetijtelijk uit. Dus daar hebben we gegeten en gelachen. Ten eerste werden we onverwacht naar boven gedirigeerd. Meer ruimte dan verwacht en het zag er zeer gezellig uit, maar ja er stond ook een televisie aan achter ons. Zeer menselijk, dat een ieder die daar eet automatisch zijn of haar blik regelmatig afwend. Marja en ik hadden een gezamenlijke vleesschotel, terwijl Marc nog steeds in de Ik-Wil-Koken sfeer zat. Hij kreeg een steen met een rauw stuk vlees, succes er mee. Gelukkig had hij nu wel kruiden bij de hand. Het eten was overigens wel heerlijk en betaalbaar (voor een boekhouder niet geheel onbelangrijk). Als afsluiter dan maar een toetje, dachten we zo. Deze waren aan de ene kant om te janken, maar aan de andere kant hebben we er heel hard om gelachen. Ze kwamen gewoon letterlijk uit de vriezer, waarbij die van Marc toch wel de kroon spande. Hij had een halve ananas met ijs erin en ook nog eens ijs erop. De ananas zat nog in het papier en had zo lang in de vriezer gelegen, dat de rijp er op zat. Erger nog, het was het duurste nagerecht en de minste happen, maar wel in te nemen. “Heerlijk” lopend zijn we weer terug gestrompeld om vervolgens als een blok in slaap te vallen. Tijd voor het blog was er dan ook niet. Boa noite e até amanhã.