Vakantie 2015 dag 13-16

Dag 13 dinsdag 4 augustus
Na de hangdag van gisteren zijn we nu zuidwaarts gereden, het uiterste puntje Bonifacio. Dit is een van de oudste steden van Corsica en is gelegen op een bijzondere kalksteenrots. Voordat we bij deze plaats aankwamen, hebben we eerst een tussenstop gemaakt bij het meest fotogenieke strand van Corsica, Palombaggia, ten zuiden van Porto-Vecchio. Het lag mooi op de route en op zo’n plek moet gewoon zijn geweest. Wit strand, roze rotsen, duinen, naaldbomen en de blauwe zee vormen inderdaad een mooi uitzicht, al is opslaan op het netvlies een stuk makkelijker dan vastleggen op de foto. Aan het strand hebben we geluncht op slechts een paar meter van het water. Voor ons stonden nog loungebanken met van die echte hangkussens. Daar kon je dus met gewoon met je zeiknatte zwemkleding op gaan zitten. Drankje en hapje erbij en wie doet je wat? Maar daar zaten wij dus niet, want dat was alleen voor wat drinken en de simpele hap. Wij wilden iets uitgebreider, dus Marc de voor hem bekende steak hache, Marja de geitenkaas salade en voor mij de Salade les fruits de Mer. Stukjes octopus en mosselen heb ik ontdekt, maar ik weet bij god niet wat ik voor de rest naar binnen heb gewerkt, maar het was wel lekker. Het strand zelf zijn we verder niet op geweest, maar ze lagen daar ook hutje mutje. Veel privacy heb je daar niet, maar dat willen de mensen die daar liggen ook niet. De vele strandtenten nemen ook enorm veel strandruimte weg, maar lekker op een strandbedje liggen en nog bediend worden ook heeft ook wel wat. Na dit aangename uitstapje echt op weg naar Bonifatio. Gedurende het grootste gedeelte van deze trip reden we langs de kust en dan zie je zoveel prachtige baaien, waarbij sommige alleen maar te bereiken zijn via het water. Fantastisch!! Volgens de fotokenners is het met onze apparatuur haast niet mogelijk om het mooie azuurblauwe water er goed op te krijgen. In Bonifatio aangekomen, merk je net als in Ajaccio meteen de levendigheid. Ongelooflijk druk, maar wel gezellig druk. Het is dan ook het meest bezochte plaatsje van heel Corsica en omdat het helemaal onderin ligt moeten de echte liefhebbers daar wel een eindje voor reizen. Dus wij ook, maar het is absoluut de moeite waard geweest. Na het parkeren bij de haven werden we eigenlijk al meteen aangesproken door een zeer charmante dame, die ons maar al te graag op de boot wilde hebben. In de auto hadden we het er al over gehad, maar iedereen die Marja kent weet, dat ze bij het idee eigenlijk al zeeziek is. Toch hebben we het gedaan en het uurtje varen langs grotten, door baaien en langs de sublieme rotswanden is een lust voor het oog gebleken. Dit alles kun je ook alleen maar per boot zien en Marja heeft zich uitstekend staande gehouden, helemaal niks aan het handje of beter gezegd niks uit het mondje. Nou maar hopen, dat de foto’s bevestigen wat wij allemaal hebben gezien. Na dit enerverende boottochtje hebben we ons zelf verwend met een overheerlijke ijscoupe op een van de vele terrasjes aldaar. Uitzicht op het komen en gaan van de boten in diverse soorten en maten. Er kwam me toch een slagschip binnen varen en toen men het anker liet zakken, keek een ieder verschrikt opzij. Als je dan later over de steiger langs de boten loopt zie je toch wel, dat dit een ander slag volk is. Behoorlijk uit de hoogte en maar pronken met hun kapitale investering. Vooral de vrouwen, terwijl de mannen aan het werk waren. Het is ook overal hetzelfde We wilden sowieso ook nog naar het oude bovenstadje, de Haute Ville en zoals gezegd deze ligt op een rots, dus we moesten een behoorlijk stukje klimmen. Allereerst een enorme steile trap, genoemd Montée Rastello. Ik weet niet of dit de naam is van de architect, maar hij had van mij, net zoals in Barcelona, wel een roltrap mogen ontwikkelen. Onze kuiten werden in ieder geval behoorlijk op de proef gesteld. Waren we eindelijk boven met de tong op de grond, moesten we nog een steil stuk overwinnen om bij de poort van het Bastion de l’Étendard te komen. Uiteraard hebben we dat gedaan, echte bikkels pffff. Dit bastion torent uit boven de kades van de jachthaven en geeft derhalve een super mooi beeld van bovenaf. Diverse uitzichtpunten en een aantal straatjes met allerlei winkeltjes en uiteraard terrasjes, wel knus. Helemaal bovenaan waren ook de zeemansgaven. Deze vond ik persoonlijk niet zo heel bijzonder. Het was ook anders dan ik had gedacht, maar hoe het er dan wel uit had moeten zien weet ik ook niet. Maar ja de hele tocht naar boven moest natuurlijk ook weer in omgekeerde volgorde worden afgelegd. Knieën en enkels kraakten, maar begaven het nog net niet. Eind van de middag de terugreis maar weer ingezet. De afstanden, die we hier moeten afleggen is op zich wel een nadeel, maar als we zo’n mooie plaats eenmaal hebben bezocht, geeft dat toch ook wel weer de nodige voldoening.
Au revoir et à demain!

Dag 14 woensdag 5 augustus
Gingen we gisteren naar het zuiden, vandaag zijn we de andere kant weer op geweest. Nu een poging doen om echt door te rijden naar Barcaggio (Cap Corse), het uiterste puntje in het noorden. De route er naartoe hadden we natuurlijk al eens gereden, maar ja zoals het een echte fotograaf siert, de foto’s van de vorige keer kunnen altijd beter. Toen was het ook wat heiig en nu strakblauw, dus als chauffeur weet je dan wel hoe laat het is. Tien minuten voorbij Bastia hebben we even wat langzamer gereden bij hotel Ariana, welke wij voor de laatste nacht hebben geboekt. Zag er wel mooi uit. Een rib uit het lijf, maar het kon niet anders. De boot vertrekt maandagmorgen om 8.30 uur en ja als je dan een uur van tevoren aanwezig moet zijn en ook nog eens een uur moet rijden om er te komen, dan is het niet zo heel ingewikkeld. Kamperen is leuk, maar om 5.00 uur opstaan om je hele hebben en houwen in te pakken, daar passen we voor. Helaas was de route dus niet geheel vernieuwend, maar dat werd het wel vanaf Macinaggio. Het is hier een stuk rustiger op de weg, maar je kunt haast bij elke bocht wel stoppen. Het uitzicht is hier net zo schilderachtig als in de andere gebieden. In het dorpje Erbalunga kwamen vroeger ook een heleboel schilders wonen vanwege het uitzicht en daar is best iets voor te zeggen. In de planning lag om ook een stukje van het Sentier des Douaniers (douanierspad)te lopen, maar de borden waren weer typisch Frans, gewoon bagger. Geen hoogtepunten te melden of het moet die loslopende koe zijn geweest. Best wel geïrriteerd zijn we maar een bruggetje over gegaan om zo bij het strand te komen. Het viel ons trouwens op, dat het hier, maar ook op de rest van Corsica, qua beestenboel best wel een beetje tegenvalt. Er zijn amper vogels en die er zijn ook niet eens de meest spectaculaire. Daar hoef je Marc niet meer voor wakker te maken, zeg maar. We kwamen dus op een “strand” uit, maar dat bestond meer uit een soort schorssnippers dan zand. Het echte strand was een stukje verderop. Dat schors liep best wel zwaar, maar er waren wel dieren die dat prettig vonden: koeien. Ja koeien, op het strand. Het wordt hier steeds gekker. Bertha I en II hadden er nog net geen strandstoel bij, maar voor de rest hadden ze het prima naar de zin. Jammer dat ze geen zin hadden in een bommetje. Wederom heel bijzonder. De bedoeling was dus om via de westkust terug te rijden, maar onze telg achterin was het rijden eigenlijk een beetje zat. De snelste route naar de camping terug gereden, onderweg een Hyper bezocht en de rest van onze vakantie doorgenomen. Wat gaan we nog doen, maar vooral wat wil Marc. De wegen hebben hier meer bochten dan rechte stukken en alleen bij Bastia zit een klein stukje waar je 110 mag, de rest 90 en vaak nog langzamer. Vanwege de vele bochten is de snelheid ook niet zo heel vaak hoog, maar met name de jonge Fransen rijden hier veel te hard. Blijkbaar vinden ze het een hele eer om als bloemetje op de vangrail te eindigen, want die je kom je hier nogal eens tegen. Au revoir et à demain!

Dag 15 donderdag 6 augustus
Wederom een rustdag ingepland en we zijn de camping ook niet af geweest. Brood kunnen we elke morgen kopen op de camping zelf, stipt om 8.30 uur komt de bakker altijd aanrijden. Dit brood is in ieder geval beter in te nemen dan het Italiaanse. De “thuisdag” hebben we eveneens benut om te wassen, zodat alles weer campingschoon is. Een deel van de Duitse groep had de zegen waarschijnlijk binnen, want voor hun zat het er al weer op, maar we hebben er toch we een lading voor terug gekregen. Het leek verdorie wel een vluchtelingenkamp. Rijen mensen in colonne te zeulen met koffers, tassen en weet ik allemaal wat of ze al hun huisraad mee hadden genomen. Ze waren er al om een uur of 10 en dat is ook niet zo heel erg vreemd, want iedereen weet hoe laat die boot aankomt. Toch was er niet helemaal op gerekend, want de hele zooi heeft wel tot halfweg de middag als een bagageberg achter de washokken gestaan. Ja en dat met deze hitte. Arme Deutschen!! Het gezelschap was overigens ook niet meer alleen jong of ze hadden ineens wel een heleboel begeleiders mee. Zoals al eerder aangegeven de gehele dag dus op de camping. Gisteren hebben we 2 snorkelsetjes gekocht, dus die hebben we in de zee bij de camping uitgetest. Niet de meest uitnodigende plaats om fantastische vissen te zien onder water, maar voor het testen en de eerste guppies goed genoeg. Ondertussen vinden we dat het sanitair op zich nog wel meevalt, maar wat heel erg vervelend is zijn de muggen. We (vooral Marja) worden hier helemaal lek gestoken, dus de smeersels en spuitflessen zijn niet aan te slepen en we zijn op oorlogspad. Tevens zijn er hier ongelooflijk veel mieren, die alle ooit geopende zakjes, pakjes en doosjes feilloos weten te belegeren. De dagen vliegen inmiddels voorbij en wij zijn al druk bezig met het plannen van de terugreis. Campings of hotels of wellicht ergens een huisje via airbnb? We zijn er nog niet uit, maar zijn tot en met zaterdag in ieder geval hier nog. Weer is nog steeds geweldig en we beginnen al aardig Surinaams te praten Au revoir et à demain!

Dag 16 vrijdag 7 augustus
Ook nu weer niet zo’n hele reisvaardige dag. Weliswaar een enkele reis van anderhalf uur, maar daar kon Marc gezien het doel ook nog wel mee leven. Het was de bedoeling om een cache en het strand te combineren. Volgens de kenners moest er bij deze cache worden gezwommen en worden geklauterd, maar niet eerder dan dat we hadden gezwommen en gesnorkeld. Het strand lag ongeveer 25 kilometer voor Porto Vecchio en was vele malen mooier dan wat wij bij de camping hebben. Heel veel rotsen, waardoor dus ook veel meer kans op visjes en aanverwanten, maar ook geweldig zwemwater. Door de ligging in een baai weinig golven, ja gewoon super. Voor ons doen zijn we behoorlijk lang op het strand geweest, maar een nieuwe hobby wordt het zeker niet. Je zit je er gewoon een breuk en het is er natuurlijk gewoon megaheet. Onze parasol hangt met tape aan elkaar, maar het houdt in ieder geval nog iets tegen. Mensen kijken is natuurlijk altijd leuk, waar je ook bent, maar op het strand ook niet verkeerd hoor. Er waren wel een aantal mooie verschijningen bij om het zo maar te zeggen. Marc was niet uit het water weg te krijgen en dan vooral door het snorkelen, maar met een balletje gooien als voorbereiding op het korfbalseizoen is ook niet verkeerd. Gelukkig waren we niet al te laat terug op de camping, zodat we ook daar nog even lekker onderuit gezakt konden luieren. Op elke andere camping staat de jeugd zich altijd te verdringen rond de pingpongtafel, maar hier dus niet. Heb nog niemand anders met een batje zien lopen dan Marc en mijzelf. De tafel is nog steeds prut, maar elke dag slaan we ons daar wel even in het zweet. Op ons “veldje” is het nu opeens ook een stukje drukker. Vandaag een Frans gezin gekomen en ze hebben hun caravan, bijzettentjes en partytent eigenlijk precies op onze autoparcours neergezet. Zoals wij dus eigenlijk altijd het veldje afrijden. De baas stond er op een gegeven moment ook al bij en toen hebben ze nog wat aangepast, zodat wij er omheen konden rijden. Een nieuwe rijroute, hoe zo geen vaste plekken. Een andere Fransman blokkeerde het pad trouwens wel meteen, door zijn auto daar doodleuk te parkeren. Marja heeft het met haar charme even opgelost. Au revoir et à demain!