Vakantie 2015 dag 17-18

Dag 17 zaterdag 8 augustus
Vandaag zijn we weer terug geweest naar hetzelfde strand als gisteren enkel en alleen om de cache. Er was bij die baai een Genuese toren en daarachter een klein eilandje. Op dit eiland zou dan de cache moeten liggen. Marja en Marc al snorkelend een behoorlijke afstand tegen de stroom in afgelegd en ik zij de gek heb het per voettocht gedaan. Ik moest eerst het juiste pad naar de toren vinden en dat was al een heel gedoe. Bloedheet, smalle paadjes en goed uitkijken om door opstaande rotsstenen niet spontaan op mijn muil te gaan. Badend in het zweet kwam ik uiteindelijk boven aan, terwijl Marja en Marc ondertussen op de heenreis diverse vissen (o.a. een geep), zeëegels en zeegras hebben bewonderd. Het bereiken van de toren was voor mij slechts een tussenstation, want ook ik moest naar het eiland. Terwijl iedereen daar boven mooie uitzichtfoto’s maakt, baande ik mij aan de achterzijde van de toren weer naar beneden, wederom een smal paadje alleen nu tussen struikjes door, dus daar ging mijn mooie gebruinde huid. Hield mijn pad ineens op, stond ik ineens bij een rotswand, maar ja nog niet bij het water. Moest ik gvd, met gevaar voor eigen leven, ook nog naar beneden klauteren en dat voor de hobby van mijn echtgenote. Half benenbrekend door het water lopend kwam ik uiteindelijk bij het eiland. Keek nou al uit naar de terugtocht. Toen we alle drie bij het eilandje waren zijn Marja en Marc naar boven geklommen om de cache te zoeken en jullie raden het al: niet gevonden. Boven was de bebossing op een gegeven moment zo stug en laag, dat alleen Marc er nog onderdoor kon. Hij kon niets vinden wat op een doosje leek, dus eigenlijk is het gewoon zijn schuldJ Derhalve heel erg lullig, dus allen teleurgesteld op dezelfde manier maar weer terug gegaan. De snorkelaars hadden nu de stroom mee en hebben de geringde en goudstreep zeebrasem gespot, alsmede de marmerbaars, de zeegrondel, de steurgarnaal, de paardenanemoon en de schaalhoorn. Mooie namen in een mooie wereld. Ikzelf vond de wereld waarin ik mij begaf ook wel leuk, alleen met al dat geklauter en geploeter was ik helemaal klaar. Mijn conditie is nog net niet helemaal wat het moet wezen, dus ik was compleet doormidden. Totaal uitgeput ben ik even later het water in geplonsd en ik kon geen boe of bah meer zeggen, maar dat wil je ook niet, want dan heb je de bek vol zout water. Terug rijdend naar de camping viel het ons op, dat er soms wel complete kapelletjes op vangrails of in de berm staan. Sommige compleet ingericht met kaarsjes en al. Lekker makkelijk eten gehad vanavond en Marja heeft de camping afgerekend, want ja aan alles komt een eind. We weten niet precies hoe de verhouding tussen de personen zijn, maar een oude vrouw en een man van mijn leeftijd runnen de camping. Bij dat oude mens hadden we het idee, dat er meer dan een steek los zat, voor zover er nog iets los kon zitten. Elke avond hoorden wij een geluid, welke door Marc als grap werd betiteld als sneeuwuil, dus dit houden we er maar in, omdat we ook niet weten welke uil het wel is. Met de eerste 3 punten op zak zijn we de laatste campingnacht op Corsica ingegaan. Au revoir et à demain!

Dag 18 zondag 9 augustus
Inpakken en wegwezen stond er voor vanmorgen op de planning, uiteraard na eerst te hebben ontbeten. We hadden een lange reis van wel 1 uur voor de boeg naar hotel Ariana net voorbij Bastia in het plaatsje Miomo, op slechts een kleine 10 minuten van de boot. Alles paste nog steeds in de auto en om een uur of half 12 reden we de camping af. Aangezien we wat te vroeg waren voor het inchecken, eerst in de haven van Bastia een hapje gegeten. Net als bijna iedere toerist hebben ook wij gekeken naar het terras met het meeste volk, maar of dat nou altijd een goede keus is. Een echte lunchkaart hadden ze niet eens en de door Marja opgezochte info via Tripadvisor over deze tent was ook niet echt hoopgevend.  Het voedsel was op zich wel in te nemen, maar daar was ook alles mee gezegd. Onze buurman leek met alles sprekend op Mr Bean. Achteraf waren er natuurlijk wel andere tentjes geweest, maar als je alles van tevoren weet is er natuurlijk ook niks meer aan. Binnen een paar minuten waren we in het hotel. Een 3 sterren, maar in alles vergane glorie. Het hotel bestond uit 2 delen, de receptie, het restaurant en het zwembad aan zee en de parkeergarage met daarboven op nog 3 etages appartementen aan de overkant van de weg. In dat laatste zaten wij natuurlijk weer, weliswaar met zeezicht, maar zonder wifi. De kamer op zich was ruim en netjes, goede douche en meer hadden we ook niet nodig, maar voor deze prijs mocht dat ook wel. Er waren buiten de parkeergarage slechts 6 plaatsen en alles was bezet, dus ik heb aan uitpakkende Italianen gevraagd of zij binnen wilden gaan staan met hun koektrommel, zodat ik hun plaats kon innemen. Niente problemo, maar even later kwam ik erachter, dat in de garage parkeren € 3,00 kostte. Heb ze niet meer gezien, anders had ik dit bedrag met alle liefde aan ze willen betalen, want als wij de garage in waren gereden, had de bak niet meer op de auto gezeten. Voor de eerste keer in ons campingbestaan hebben we een keer geluk gehad met het weer. Uitgerekend vanmiddag is het gaan regenen en de vooruitzichten beloofden ook weinig goeds, dus gelukkig zijn we er op tijd achter gekomen, dat we in een hotel moesten. Heel vaak krijgen wij de nacht voor het vertrek nog een bui op de kop, maar nu is het geluk eens aan onze zijde. De temperatuur was trouwens nog wel goed en op de kamer was het zelfs behoorlijk benauwd. Na het douchen en wat hangen toch maar naar buiten gevlucht om de tijd te doden. Een oude man stond te vissen en deed voortdurend enorme stukken stokbrood aan zijn haken. Grote vissen heeft hij er niet mee gevangen, maar de kleintjes die hij naar boven haalde werden levend en wel in een pedaalemmerzak gedaan. Een leefnet kende hij niet. In het plaatsje Miomo zelf was helemaal niets te beleven. Een stenenstrandje, met, dat dan weer wel, hele leuke speeltoestellen in het water. Voor de rest nul komma nul, zelfs niet eens een eettentje, dus we werden eigenlijk dus wel verplicht om in het hotel te eten. Het enig waar we alle drie trek in hadden was steak hache met pommes frites, dus Marja bestelde dat derhalve. Kregen we allen een schaaltje met patat, zelfs nog voordat we het drinken op tafel hadden. En dat was het. De beste man had het woord steak hache niet gehoord en alleen kinderen konden dat bestellen. Dus wij maar aan de bavette, wow. Een droog, taai stuk draadjesvlees welke met de beste bedoelingen haast niet weg te krijgen was. Lang leve de Vos. De locatie was dan wel weer mooi, maar ja wat heb je daar dan aan. In de kamer was het ondertussen nog steeds ongelooflijk warm en daar moesten wij dus in slapen. Airco aan, airco uit, schuifdeur open, maar het is door deze hitte een onrustige nacht geworden. Haast net zo onrustig als buiten met hevige regenval en onweer. Au revoir et à demain!