Bijna kerst in Berlijn

Na een redelijk rustige nacht, zijn we vandaag niet al te laat opgestaan. De massagedouche was zeer verfrissend en met het ontbijt was helemaal niks mis. Waarschijnlijk typisch Duits, maar er zat genoeg bij wat er bij ons wel in ging (da’s ook niet zo moeilijk). Om het metrohoppen voor deze week wat makkelijker te maken hebben we een 5-dagenkaart gekocht, overal in en uit zonder al teveel poespas. Nou en dat hoppen, dat hebben we gedaan en je maakt daar wat mee. Mensen kijken is sowieso al leuk, maar oh oh oh wat een typetjes. Wij zijn zeker geen Karl Lagerfeld, maar welke kleding- en kleurencombinaties sommigen aan hebben, daar houdt zelfs een blinde zijn ogen voor dicht. Of zo’n ouder Duits mannetje (prototype gatgraver), die perse Entschuldigung wil horen als iemand per ongeluk met zijn achterband van de fiets (ja in de metro)de broek van de beste man raakt. Je maakt het allemaal mee. Allereerst er maar uit op Alexanderplatz, ook daar is een Kerstmarkt en als we er toch zijn…. Ja, geen lichtjes aan en geen drukte, maar in ieder geval wel de ruimte om je kont te keren en de kraampjes te bekijken. Direct achter deze markt bevond zich Kaufhof Galeria, een soort van V&D, maar dan behoorlijk groter. Als je niet beter wist, zou je denken, dat de wereld morgen zou vergaan, zo druk. Het zal jullie niet verbazen, dat we niet met lege handen naar buiten zijn gegaan. “Ja, hij mag dit jaar de ezel zijn, ik mag de ezel zijn”. Dan weten jullie wel wie. Voordat we de vracht tussentijds op de hotelkamer gingen lossen, hebben we eerst nog een “stukje” Apfelkuchen met sap genuttigd in het restaurant van de Kaufhof. Toen we weggingen zei een vriendelijke Duitse dame, dat Marja haar tas anders moest dragen. Ik antwoordde met woord en vuistgebaar “Dann schlage ich darauf”. “Genau, genau” was het antwoord van haar man. Mannen zijn het volgens mij wel vaker met elkaar eens. Na de verplichte pitstop in het hotel, Kerstinkopen waren niet meer te huffen, zijn we ’s middags op pad gegaan om onze kant van het cultuursnuiven ook tevreden te houden. Het schijnt, dat deze stad net zo snel verandert, dat zelfs de Berlijners zich soms toerist wanen. Ja en waar begin je dan als toerist, wij in ieder geval bij de Brandenburger Tor, een enorme attractie. Nou ja voor de foto’s dan. Meer dan er onderdoor lopen, erlangs lopen en je vergapen aan de leipo’s, die 20x dezelfde foto’s maken, kun je er niet. Via de demonstratie tegen het regime in Iran kwamen we bij het Reichstaggebouw, het regeringsgebouw van onze oosterburen. Wat sneu, een bezoekje hadden we schriftelijk aan moeten vragen, maar ik geloof niet, dat we het alledrie erg vonden. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Niet ver hier vandaan en zeker iets waar we naartoe moesten was het Holocaust monument. Ruim 2700 betonblokken van diverse hoogten vormden het decor. Het koude kale beton moet een gevoel van verlorenheid teweegbrengen, maar als je er eenmaal tussen staat, dan voel je jezelf net een kabouter, die verdwaald is tussen de stenen van Domino D-Day. Na, dit stukje cultuurbarbarisme moesten we uiteraard ook even lopen door de welbekende straat Unter den Linden. Met de tekst van Het Klein Orkest strak op het netvlies, kwamen we erachter, dat er weinig vlaggen en vaandels waren en dat waarschijnlijk ook Lenin en Marx van hun sokkel zijn gelazerd. We hebben het niet gezien, maar uiteraard wel een paar souvenirs gescoord, al is het alleen al voor het kassabonnetje. Voor deze dag hadden we nog 1 doel en dat was, om het maar even muzikaal te houden, True de Barricades, op naar Spandau voor de grootste Kerstmarkt van Berlijn. Het was een beetje een wirwar route met de metro, maar het is gelukt en het was zeker de moeite waard en groot was ie zeker. Een complete winkelstraat geheel in het teken van de Kerst met daarachter nog de gewone winkels. Wij hebben geen moeite met eten en drinken, maar de Duitsers al helemaal niet. Je kunt er uiteraard ook wel non-food spullen kopen, maar eigenlijk is het niet meer dan een vreet-en zuipfestijn. Je kunt het leuk vinden, je kun het niet leuk vinden, maar het is zo en wij doen er vrolijk aan mee. De glühwein, waar sommigen iets teveel in hebben gehangen, hebben we overgeslagen, maar de bratwurst, de gebakken champignons en de schmalzkuchen als avondeten gingen er wel in. Het laatste zijn eigenlijk kleine stukjes oliebol, maar waren echt lekker. Terwijl de temperatuur plotsklaps zeer snel daalde en onze voeten er ook geen zin meer in hadden zijn we maar weer terug gegaan naar ons huis voor deze week. Nieuwe plannen maken voor de dag van morgen en daarom zeg ik maar weer: Gutenacht Freunde es ist Zeit für mich zu gehen,…….