Zomervakantie 2018 - Honningsvåg

Donderdag 2 augustus 2018
Een keer niet meteen in de auto en rijden naar de volgende halte. Eerst een activiteit en wat voor een: bezoek gebracht aan de Holmen Husky Farm. De naam zegt het al, honden knuffelen. Was echt geweldig! Een van de teamleden is met ons en 4 Engelse toeristen op pad gegaan, op de farm welteverstaan. Uitgelegd hoe je de honden (95 stuks) het best kunt benaderen en wanneer je dit het beste niet kunt doen. Maar wat een schatten van honden, al zat er ook eentje met de naam 020 14 bij, snap je toch niet? Ook Robben, Messi, Ronaldo, Canon, Bonnie, Clyde en andere vreemde namen kwamen we tegen. Om als verzorger zo’n groep goed aan te kunnen is gezag uitoefenen niet geheel onbelangrijk. Er liep een dame rond met een bak water en als een van de honden iets ongehoorzaams deed, dan liep zij daarheen om de desbetreffende hond nat te maken. Not amused. Kunnen we bij Luna ook wel gaan invoeren… Met onze groep hebben we 3 puppy’s uitgelaten, Kilo, Lima en Wiskey. Het was me toch een kabaal toen we met de hondjes op de arm naar het uitlaatgebied liepen. Het voelde voor hun aan als diefstal, blijf er van af. Na dit korte tripje, waar we ook mochten voeren, hebben we nog even nagepraat in een grote tipitent. Vuur erin, drinken erbij en nogmaals de hondjes aanschouwen, knuffelen en mee spelen. Mag wel zeggen, dat het een aangenaam uitje was. We gingen voor de honden en kwamen er zelf als varkens weer uit.

Onze batterij was weer genoeg opgeladen voor ons ritje naar Honningsvåg. Gedurende de reis ontstond er ineens een heel ander landschap, veel ruiger, veel rotsen en heel veel rendieren. Ze zien er nog steeds schattig uit, maar als je je nek er bijna over breekt zo veel, dan worden ze al snel niet meer zo bijzonder.

Ook waren er ineens meer andere vogels, met name in de poeltjes langs de weg. Toen we stil stonden, kwam er een bezorgde oude Noor naast ons staan. Had de nodige moeite om het raam aan de bijrijderskant naar beneden te krijgen en vroeg waarom we stil stonden. Dat vroeg ik mezelf eigenlijk ook al af, maar we zeiden: “Birds photo”. Hij fronste zijn wenkbrauwen en reed plankgas weg. Onderweg zagen we ook geregeld mensen voorover gebukt staan, emmertje in de hand, maar ja wat zochten ze nou eigenlijk? Is rendierenstront hier een delicatesse? Marja is gewoon naar een paar mensen toegestapt en het scheen om multer (kruipbraam in Nederlands) te gaan. Deze cloudberry wordt gebruikt in toetjes, jams en likeur en derhalve in Noord-Europa zeer populair en dus zeer gewild. Het weer was trouwens al een stuk minder dan gisteren. Vandaag kwamen we maximaal uit op 16 graden en dat is bijna de helft van woensdag. Ons onderkomen was wel even slikken. Een jeugdherberg (groot pand) op het industrieterrein, geen lift en we zaten op de 4e etage. Een lange witte gang met aan weerskanten deuren. Er zaten dan weliswaar geen kijkgaatjes in de deur, maar het had er verdomd veel van weg dat we in een bajes waren beland. Marja vond het meer op een Russisch ziekenhuis  lijken, maar smaken verschillen hè. Heel apart en de kamer was ook niet zo heel erg groot. Telkens is ons eerste beeld niet de juiste gebleken, dus wellicht valt dit ook reuze mee. Goedkoop hè!! Het sanitair zag er in ieder geval goed uit.

In Honningsvåg hebben we bij de plaatselijke pizzaboer een pizza gegeten. Heerlijk. Er kwamen ook 2 personen binnen, die werkzaam waren op een cruiseschip. Aan hun postuur te zien, zouden wij daar waarschijnlijk ook wel worden aangenomen. In dit kleine plaatsje lagen dus gewoon 3 cruiseschepen en dat alles om een bezoek te brengen aan de Noordkaap. De bussen rijden af en aan om maar zoveel mogelijk mensen daar te krijgen. Gelukkig waren wij eigen baas over deze 30 kilometer. De weg naar het einde van de wereld lijkt het wel of zoals de Talking Heads ooit zongen: “The Road to Knowhere”. We reden door oneindige toendra’s van Noors Lapland met prachtige fjorden en woest gebergte. Uiteraard ontbraken de rendieren ook niet. De route, die doet het ‘m, want de Noordkaap zelf is niet meer dan een imposante zeeklif. Leuk voor de foto en waar de toerist helemaal wordt uitgekleed en we trappen er met open ogen in. De temperatuur was inmiddels gezakt naar 10 graden, maar toch koos ik er voor om mijn korte broek aan te houden.  Voelde me net een badeend tussen de eskimo’s. Binnen was uiteraard de souvenirshop en kon je op de foto met 2 trollen. Bij sommige zag je het verschil niet eens. Op dit bijna noordelijkste puntje van Europa 71° 10’ 21” NB (landtong ernaast ligt eigenlijk hoger😊) hebben we nog wel even een cache gescoord. De eerste in Noorwegen, maar ook de eerste in deze vakantie. Til i morgen!