Dag 7 Zuid-Afrika

Donderdag 27 december 2012
Weer iets vroeger wakker dan de planning was, maar desondanks hebben we toch goed geslapen. Om goed 8.oo uur zijn we aangeschoven voor het ontbijt en ook dit was wederom tot in de puntjes geregeld. Overheerlijk vers fruit, sappen, vleeswaren, yoghurt en uiteraard een ei op wat voor manier je deze ook maar wilde hebben. Uiteraard eventueel met bacon, worstje of champignons. Helemaal top. Gastvrouw Sue heeft ons met allerlei tips op pad gestuurd naar Swaziland. De grensovergang bij Jeppes Reef was op ongeveer 70 km. De weg daar naartoe, met veel suikerriet en bananenplantages, noemden ze een weg met potholes oftewel gaten,  maar wij vonden het meer een weg met kraters. Onvoorstelbaar en met voorsprong het slechtste wegdek tot nu toe. Ino probeerde deze zoveel mogelijk te ontwijken, maar soms waren het er te veel en hoorde je keihard kedeng!!! De Zuid-Afrikaanse douane was met een stempel snel afgehandeld, maar een poort verder moesten we een heel formulier invullen. Autogegevens, welke apparatuur en de waarde etc. Al met al heeft dit ongeveer 30 minuten geduurd, maar dat had veel langer kunnen zijn, aangezien de rij achter ons in no time heel erg lang was. Er werd wel selectief gecontroleerd, want wij mochten gewoon doorrijden terwijl een ander haast zijn onderbroek uit moest doen. Toen stonden we ineens in Swaziland. Net als in Zuid-Afrika loopt ook hier Jan en Alleman langs de weg. De een heeft nog een grotere doos of tas op het hoofd als een ander, maar het blijft leuk om te zien. Zelfs kleine kinderen lopen daar gewoon, terwijl men met 100 voorbij jakkert. Ze moeten bij ons al bij de gewone straat wegblijven. Uiteraard hadden ze voor ons de toeristische route uitgestippeld. Bergen en dalen en prachtige vergezichten. De natuur is daar wonderschoon. Het was inmiddels tussen de middag en ja dan moeten we wel wat eten natuurlijk. We zagen daar een zaakje met ook take away. Het zag er allemaal niet zo spectaculair uit, maar beter iets dan niets. Traditionele worst en rijst gemengd met  aardappelzetmeel. De worst bleek behoorlijk zout en achteraf geen succes. De rijst van Marc was wel in te nemen, zodat we in ieder geval iets hebben binnen gekregen. Tijdens onze route moesten we zeker stoppen bij Peak Craft Center, een aantal winkeltjes op een rijtje met allemaal handwerk. Ook wij konden de schoonheid niet weerstaan en hebben een prachtig uit steen gebikte neushoorn gekocht. Die beste jongen, met anderhalf oog, was heel erg vriendelijk en had daar heel erg veel vakwerk staan. Hopelijk krijgen we het heel mee naar huis. Al slingerend door het mooie landschap zetten wij onze weg voort. Er was een viewpoint bij de Maguga Dam en vooral waarschuwingsborden voor Hippo’s en krokodillen zijn natuurlijk fantastisch. Bij ons kom je niet verder dan koeien en herten. Ze hadden hier ook een restaurantje en de ober was een vrolijke grappige man. Bij het woord Holland werden zijn ogen groter en er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Hij straalde iets uit, waardoor we besloten om een hotdog te bestellen. Het vorige lunchgerecht was ons toch niet zo heel erg goed bevallen. Ja hoor, blijkt de hotdog diezelfde kloteworst te zijn, die daarvoor nog hadden afgekeurd. Nu zat er brood en saus bij en eerlijk waar het smaakte al een stuk beter. Met een milkshake hebben we dit hapje afgesloten. Terwijl we daar zaten had Ino al de hele tijd een apart sjappie met een legerkostuum heen en weer zien lopen en wat bleek, onze auto was schoon gemaakt. Gaaf toch! Die jongen een paar rand, hij blij en wij blij. De route zou ons leiden langs de hoofdstad Mbabane, maar niet voordat wij een uitstapje hadden gemaakt naar Ngwenya Glass, een glasfabriek. Ngwenya betekent krokodil in het Siswati, de taal alhier. Engels wordt ook hier door iedereen trouwens goed gesproken. We hebben in de fabriek van bovenaf een kijkje kunnen nemen en het is hard werken in een enorme hitte. Het was al niet te wezen daarboven, laat staan haast in het vuur. Ook hier hebben we leuke dingen gekocht, met als meest toepasselijke op deze vakantie een kurk met daarop een glasgeblazen nijlpaard. We hadden onderhand onze zin wel af van het autorijden en besloten om linea recta naar ons volgende verblijf te rijden, Mlilwane Wildlife Sanctuary in de Ezulwini Valley. Het stond allemaal uitstekend aangegeven en we reden dan ook zo tussen de zebra’s en antilopen naar het camp toe. Een hek er omheen, hoe kom je erbij? De wrattenzwijntjes deden midden op het terrein tikkertje en keken daarbij echt niet uit of daar nou mensen liepen of niet. We waren onderhand wel benieuwd wat deze accommodatie ons zou brengen. Vooraf hadden we ingeschreven op een traditioneel bijenhuisje, maar deze waren reeds volgeboekt. Nou werkelijk waar, we slaan elke keer weer stijl achterover wat ze ons aanbieden. Ook nu wederom prachtig. De douche mag dan misschien wat oubollig zijn, maar een uitzicht om je vingers bij af te slikken. Dit huisje (traditionele rondavel) is aan de buitenkant afgewerkt met (rode) modder en heeft een rieten dak, terwijl het aan de binnenkant geurt naar menie van het hout. Voor het eten hadden we gereserveerd in de Hippo Haunt Resataurant en dat was maar goed ook. Het was er goed druk, waarvan veel Hollanders, waaronder het stel uit Roden en het gezin uit Den Haag. We hadden een tafeltje op de 2e rij aan het water en dat was een hele mooie plaats. Marc was eigenlijk niet bij het water weg te slaan en al helemaal niet meer, toen na een grote plons en een boel herrie een heleboel mensen ineens gingen kijken. Het bleek, dat krokodillen een hert in het water hadden gesleurd. Marc heeft een stukje gefilmd. Je zou denken, dat hij drank heeft gehad, maar je ziet het beest goed zijn of haar best doen het prooi te verorberen. Het eten tussendoor smaakte overigens ook goed. Lopend buffet met keuze uit een heleboel lekkere gerechten. Mmmmmm. We hebben overwogen om morgenavond in of bij (braai) ons huisje te gaan eten, maar wat een gedonder halen we ons dan op de hals. We hebben vanavond voor een scheet en een knikker gegeten en dat doen we morgen gewoon weer. Toen we terugliepen naar ons huisje stonden ter hoogte daarvan de familie wrattenzwijn te grazen. Al met al hebben we weer een hele bijzondere dag achter de rug met prachtige foto’s van natuur en dier. Ino is weer bijna de oude en eet gelukkig weer volledig mee.