Kerstvakantie 2016 dag 1

Zaterdag 24 december 
Eindelijk was het dan zover, we waren er dan ook wel weer eens aan toe, vakantie:). Op naar Boedapest, vliegend met onze eigen KLM, de maatschappij waar we eigenlijk nooit mee op reis gaan. Deze stad staat in de stedentrip top 5, dus het zal toch iets hebben. Niet dat wij ons iets aantrekken van deze lijst, maar het zegt wel wat. Gaan we met eigen ogen zien of de Donau echt blauw is en of we nog iets kunnen vinden van Boeda aan de ene kant en Pest aan de andere. Onze vlucht was op prime-time 14.15 uur, dus niet allejezus vroeg er naartoe en je komt op de plaats van bestemming ook niet strontlaat aan. Maar ja, wel the day before en het was dus best wel druk op Schiphol. De bagage droppen was het probleem niet, maar om door de douane te komen duurde toch wel wat langer. We hebben 45 minuten in de rij gestaan, tussen de jengelende kinderen en chagrijnig kijkende mensen, maar allemaal met hetzelfde doel: Kerst ergens anders vieren. Marja en Marc zagen er verdacht uit en werden gefouilleerd, terwijl mijn persoontje uiteraard gewoon door kon lopen. Door dit oponthoud was de tijdsruimte richting het boarden niet zo heel groot, dus snel een panini naar binnen gewerkt en ons vervoegd bij onze reisgenoten. Terwijl we net dachten, wat staan we hier lekker knus te wachten, moesten we verkassen naar een andere gate. Complete volksverhuizing. Daar werd automatisch al een wachtrij gevormd en als je dan staat te wachten ga je kijken, gluren en soms zelfs staren. Daar kwam me toch een Engels sprekende Tokkie-famile aangelopen. Een man van een jaar of dertig, zijn neefje (Steven) van ongeveer 6, zijn moeder in een rolstoel en zijn vader met een jampotbril half op de neus. Die man had een wijde spijkerbroek half op zijn kont hangen, grote gympen los aan zijn voeten, grote jas aan, pet op en hij regelde alles. Corrigeerde met zijn luide stem regelmatig zijn neefje en bediende de rest met van alles en nog wat. Ze zagen er heel erg onverzorgd uit en stonken ook nog, wat dan ook weer niet verbazingwekkend is. De vlucht was al weer voorbij voordat we er erg in hadden. Als je dan op de koffers staat te wachten, kom je uiteraard dezelfde mensen tegen, dus ook weer deze familie, lachen!! De jongeman ging op zijn plaat, omdat hij struikelde over zijn eigen losse veters, terwijl zijn oude stekeblinde daddy met zijn hoofd tegen een dichte draaideur aan liep. Via de gereserveerde MiniBUD zijn we van vliegveld naar ons appartement Abel gebracht. Deze gerestaureerde familievilla uit 1913 herbergt diverse kamers, met een gezamenlijke ruimte voor ontbijt en eventueel drankje. We werden ontvangen door een zeer vriendelijke oude man, die Kerstcadeautjes aan het inpakken was, hoezo huiselijk? Alleen, waarom die man nou zo aan het fluisteren was is me nog een raadsel. Onze kamer, zeer eenvoudig, maar meer dan een bed, douche en wc hebben we eigenlijk ook niet nodig. Aangezien de duisternis hier wel heel erg vroeg was ingevallen viel dat qua tijd nog wel mee, het was pas 18.00 uur. Op naar een plek om iets te kunnen eten. Kerstavond in een stad met 1,7 miljoen inwoners en er was helemaal en dan ook helemaal niets open. Aan wie we het ook vroegen, ze zeiden allemaal hetzelfde. Na een tijdje te hebben geslenterd, maar een taxi aangehouden om ons naar het echte centrum te brengen. De chauffeur ging stapvoets langs de restaurants, maar nergens brandde licht. We hadden de hele avond door kunnen rijden, dus maar weer huiswaarts. Onze mededenkende taxichauffeur reed ons naar een benzinestation voor wat sandwiches en andere vreterij, zodat we in ieder geval de avond door konden komen. Dit meedenken is door Marja op deze Kerstavond wel heel erg royaal beloond. In plaats van de HUF 3000 (€ 9,70), die ze de beste man had moeten geven heeft ze hem HUF 30000 (€ 97) gegeven en er achteraan gezegd: “It’s OK!”. Deze 24e december blijft nog wel even hangen en de “fooi” HUFt er helemaal in. Holnap és Boldog karácsonyt