Dag 2 t/m 5 zomervakantie 2014

Woensdag 9 juli

Na de ontmaskering van de Brazilianen van gisteravond hebben wij vandaag onze weg vervolgd richting Frankrijk. Ontbijten hebben we maar niet gedaan bij de Toekan, ze wilden er 16 euro per persoon voor hebben. Nou, dan maar langs de Lidl voor wat drinken en de oude meug opeten van gisteren. De reis is voorspoedig verlopen en ca. 5 uur later waren we op camping Reine Mathilde in Etrèham (Normandië). De eerste ontmoeting via de digitale snelweg was destijds al goed, maar de live aanblik heeft dit alleen maar bevestigd. Mooi gelegen met grote ruime plekken en alles heel erg schoon. Op zich zijn campings waar het wc papier al klaar hangt, bij ons niet vaak favoriet, maar hier maken we graag een uitzondering voor. Ze hebben alles hier simpelweg goed voor elkaar. Dat laatste kan ik niet zeggen over ons zelf. Zo slecht als dit jaar zijn we nog nooit weggegaan. Nieuw gasstel gekocht, maar ja dan wil het wel helpen als je er een slang aanhangt. Nieuw gasstelkastje gekocht, maar ja dan wil het wel helpen als je de bouten en moeren ook meeneemt. Ook hebben we een verkeerde stekker meegenomen. Stom stommer stomst. Gelukkig waren we mooi op tijd, dus nadat we gesetteld waren hebben we maar even een rondje winkel in Bayeux gedaan en ook de nodige euro’s geïnvesteerd in gasstelonderdelen. Net zoals velen kijken ook wij altijd naar de nummerborden van landgenoten. En ja hoor de eerste de beste, die we zagen op de camping kwam bij de ABD Drachten vandaan. Zo ver weg en….. Na een snelle hap op de camping hebben we ons langzaam maar zeker klaargemaakt voor de wedstrijd van onze (merendeel Rotterdamse) jongens. Gehuld in oranje hebben de wedstrijd gekeken in een volle campingkantine. Gezellig, maar met kleine oogjes en een beetje (klein beetje) chagrijnig keerden we midden in de nacht weer tentwaarts.

Donderdag 10 juli

Iets later dan normaal zijn we vanmorgen onze tent uitgerold, we lagen er per slot van rekening ook wat later in. De lucht was strakblauw en de zon deed al goed z’n best. Het beloofde een mooie dag te worden en dat was maar goed ook, want het was per slot van rekening onze eerste dag van Normandië expeditie. Alles kunnen bekijken is geen optie, dus we zijn vandaag maar begonnen in Sainte-Mère-Église‎. Het eerst bevrijde plaatsje bekend van de kerktoren, waarin een parachutist is blijven hangen. Wereldberoemd en de kerk is ook gebruikt voor de film The Longest Day. Op zich viel het daar wel wat tegen. Net als op heel veel andere plaatsen heb je ook daar een museum, maar we hebben van tevoren al besloten om eerst de gewone bezienswaardigheden te bekijken. Als je zo door het landschap rijdt dan zie je her en der monumenten of beelden om maar aan te geven wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. Overal en nergens geallieerde vlaggen, op huizen en uiteraard bij alle bezienswaardigheden. We hebben na het korte kerkbezoekje onze route vervolgd naar Utah Beach, een van de 5 stranden waar zich het nodige heeft afgespeeld. Dit strand is met weinig tegenstand ingenomen. We hebben het educatieve gecombineerd met een wandeling over het strand. En passant 2 St. Jacobsschelpen gevonden en een grote dode krab gekiekt. Na dit toch wel mooie bezoekje zijn we op weg gegaan naar Pointe du Hoc, meerdere kliffen, waar een speciale operatie heeft plaatsgevonden. Deze kliffen liggen tussen Utah en Omaha Beach in en waren van strategisch belang voor wat betreft het uitschakelen van het afweergeschut van de Duitsers. Deze speciale eenheid van de Amerikanen slaagde hier na enig zoeken in. De hele streek straalt deze historie uit en mede door D-Day 70 jaar is er ook door de lokale bevolking extra aandacht aan besteed. Vlaggetjes bij huizen of geschilderde ramen. Er zijn her en der langs de weg ook immens veel monumenten en gedenktekens. In al die plaatsjes waar je door komt is wel iets van historische waarde gebeurd.

Vrijdag 11 juli

Vandaag een bezoekje gebracht aan de Mont Saint-Michel, een abdij (met vesting) op een rots omringd met water of zand. Het is een van de toppers van Normandië. Jaarlijks komen hier 3 miljoen mensen, terwijl er maar 50 wonen. We moesten er weliswaar een eindje voor rijden, maar het was zeker de moeite waard. Op afstand is het al een prachtig gezicht en het prijkt dan ook op menig blad of boekje over Normandië. Na de auto op een immens parkeerterrein te hebben gezet, reden er pendelbussen om al die drommen, en dus ook ons, te vervoeren over de enige weg er naartoe. Blijkbaar zijn ze in de loop der jaren toch tegen logistieke problemen aangelopen, want ze zijn daar nu druk bezig om een tweede weg aan te leggen. Zullen de hoge heren wel goed over na hebben gedacht, want ja ze hebben er nog steeds te maken met eb en vloed en aan een paar verzopen bouwvakkers heb je ook niks. Eenmaal aangekomen zagen we alleen maar winkeltjes, restaurants, winkeltje en restaurants. Oh ja en je kon er nog slapen ook, naar de prijs hebben we maar niet gekeken. Van tevoren hadden we al gelezen, dat alles daar een beetje duur was. Blijkbaar hadden veel mensen deze informatie, want er werd massaal geluncht met meegebrachte waren. Na een tijdje daar rond te hebben gelopen hadden we het eigenlijk wel gezien. We hadden nog wel wat kunnen bezichtigen, maar daar hadden we domweg geen zin in, het was daar heel benauwd door het zonnetje waar velen niet op hadden gerekend. We hebben dezelfde route naar de auto derhalve weer afgelegd en zijn toeristisch terug gereden. En ja hoor we kwamen ook een Decathlon tegen en daar kunnen wij nooit voorbij rijden, ook deze keer dus niet. Even rondgestruind en uiteraard met handel teruggereden naar de tent.

Zaterdag 12 juli

Deze dag hebben we de nodige bezoekjes afgelegd en de meesten waren heel erg indrukwekkend. We hebben allereerst de Duitse begraafplaats La Cambe bezocht. Het was dan wel de vijand, maar velen van deze gesneuvelden, meer dan 21000, hadden ook geen keus. Sommigen nog maar 17 jaar oud. Het was een sobere begraafplaats, zonder al teveel poespas. Hierna kwam The Batteries of Maisy op ons pad. Geloof het of niet, maar dit kamp van de Duitsers, met loopgraven, is pas 10 jaar geleden ontdekt. Wij hebben een route door de loopgraven afgelegd, waarbij we onderweg o.a. afweergeschut, munitiedepots en diverse vertrekken tegenkwamen. Het was allemaal heel erg simpel opgezet, maar dat maakte het niet minder leuk. Leuk om een keer mee te maken en bizar, dat het pas zo laat is ontdekt. Op naar Omaha Beach, ook wel bloederig Omaha genoemd. Hier hebben de geallieerden veel verliezen geleden. Ook hier grote gedenktekens en op andere plaatsen wat kleinere met de nodige verhalen. Niet al te ver hier vandaan moest het “mooiste” eigenlijk nog komen, tenminste daar gingen we van uit, de Amerikaanse begraafplaats. Indrukwekkend, zo groots en vooral ook strak opgezet. Alle wit marmeren graven kaarsrecht en alle perken, bomen, struiken en paden symmetrisch aangelegd. Hendrik Jan de Tuinman heeft er een zware dobber aan met zijn kantjesknipper. Het woord mooi mag je in deze natuurlijk niet eens in de mond nemen, maar voor een nabestaande is dit wel een briljant eerbetoon. Overal en nergens komt de dankbaarheid voor hetgeen de slachtoffers hebben gestreden wel weer naar voren, maar zoals we van Amerikanen gewend zijn Bigger than Big. ’s Avonds uiteraard onze jongens de bronzen plak zien halen, klasse!!