Dag 6: Dinsdag 25 juli

Vandaag weer een hele volksverhuizing. Ons hele hebben en houwen weer in de auto en op weg naar Bordeaux-Saint- Clair, een plaatsje onder de rook van de wellicht bekendere badplaats Étretat. Alle tijd, we konden pas aan het eind van de middag in het huisje terecht, dus toen hebben we er maar een toeristische route van gemaakt. Eerst een tussenstop gemaakt bij vogelreservaat Grand-Laviers, Marja en Marc vogelen, Luna en ik de auto bewaken. Naar ik heb begrepen viel het allemaal zwaar tegen, maar misschien zijn ze wel verwend en ligt de lat heel hoog.

Onze tweede serieuze stop was in Pointe du Hourdel, een plek waar de zeehonden zich graag laten fotograferen en dat was nu ook het geval. Bij laagwater liggen ze lekker op de zandbanken, op zich nog wel een eindje weg, maar ook nu zwom er eentje in een geul. Beetje borstcrawl, een rugslagje alles om de legio toeristen te vermaken. Wat dat betreft konden we ook meteen merken, dat we dichter bij de kust zitten. Veel meer toeristen, veel meer Nederlanders en ook veel meer reuring in al die plaatsjes waar we doorheen reden.

Om 17.45 uur kwamen we aan en het is op zich wel een mooi huisje hoor, maar wat een verschil met de vorige. Het uitzicht bij de vorige was natuurlijk supermooi, tja dat hebben we hier niet. Het huis ligt in een buitenwijk en heeft wel een afgesloten tuin en dat is dan wel weer handig, want Aagje mag graag even rondsnuffelen. De wc is wel bedroevend. Een hokje zonder raampje of ventilatie. Oftewel bij een grote boodschap moet je in het slechtste geval naar adem happen vanwege je eigen gassen.

De gehele dag was het wel knap weer, dus we zijn na het eten nog even naar de boulevard van Étratat geweest. Beetje winderig, maar wel prachtig mooi uitzicht op de krijtrotsen met een beetje ondergaande zon. Leuk voor de kiekjes. Ook op zo’n boulevard kijk je je ogen uit. Heerlijk, die verschillende individuen. Word je eerst voorbij gelopen door Gooische kakkers 3.0 en slechts een paar meter daar vandaan zaten op een bankje 2 jongens en een meid hun, op een éénpittertje bereide, blikvoer naar binnen te werken. Die meid zat me daar een partijtje te blauwbekken, maar haar eigen keuze neem ik aan. De terrassen met windschermen zaten tjokvol en het terras zonder die schermen had iets minder klandizie. Ook niet zo verwonderlijk, want het eten van een ander hoeft niet bij jou op het bord te vliegen. Morgen schijnt het ook een mooie dag te worden, dus we gaan het meemaken.  À demain!